Waarom kunnen we ons opgelucht voelen wanneer we van de arts te horen krijgen wat ons mankeert? Ook al betekent die diagnose dat je nooit meer beter gaat worden. Die misschien zelfs levensbedreigend is of dat kan worden. Waarom voelen zoveel vrouwen dan tóch een gevoel van opluchting als ze dit slechte nieuws krijgen?
Dit heb ik zelf ook ervaren, maar ik hoor en lees het ook regelmatig van vrouwen die dit precies zo voelden toen ze hun diagnose kregen. Vaak is het gevoel dubbel, ervaren ze soms verdriet of woede, maar ook een gevoel van opluchting!
En dat is ook niet zo raar wanneer je soms al jarenlang aan het zoeken bent naar de oorzaak van waarom je je zo slecht voelt. Je leven stil staat omdat je klachten je in alles beperken. Het verdriet en de onmacht waarom je niet meer de dingen kan doen die je deed voor je deze klachten kreeg. Toen je nog midden in het leven stond, je genoeg energie had voor je leuke baan, het gezin, om te sporten en voor je sociale contacten. Wanneer je leven ineens zo drastisch is veranderd heeft dat natuurlijk heel veel impact!
Zit het dan misschien toch tussen mijn oren? Ben ik niet gewoon lui?
Maar je moet dan ook nog eens sterk in je schoenen staan om überhaupt achter de oorzaak van je klachten te komen, je misschien al meerdere keren niet serieus genomen bent door je arts en of je omgeving en belangrijker nog.. je je maar niet beter voelt… de onmacht, het verdriet en de frustratie die je dan voelt is echt verschrikkelijk!
Velen komen zelfs op een punt waarop ze ook nog eens aan zichzelf gaan twijfelen!! Zichzelf niet meer serieus nemen. ‘Zit het dan toch niet “tussen mijn oren’ of ‘stel ik mij dan toch aan’, ‘ben ik niet gewoon lui’? Veel vrouwen doorgaan helaas dit proces. Sommigen zelfs jarenlang! En wanneer je dan eindelijk de bevestiging krijgt dat je je niet aanstelde, je geen hypochonder bent of lui, ja.. dan is er naast de ernst van de diagnose en het verdriet ook heel vaak.. de OPLUCHTING!
De mentale impact van een misdiagnose of niet serieus genomen worden is groot
Vandaag op Internationale Vrouwendag vind ik het belangrijk en toepasselijk om dit aspect ook onder de aandacht te brengen. Het belang van een snellere juiste diagnose voor vrouwen. Natuurlijk voor het fysieke, maar ook voor het mentale belang. Want moeten leven met een chronische aandoening die vaak zelfs progressief is en waarmee je wellicht niet oud gaat worden is al moeilijk en confronterend genoeg.
Met alle wetenschap die vooral in de afgelopen decennia is opgedaan, zou dit ook niet meer zo veelvuldig moeten voorkomen vandaag de dag. Er is een hoop bereikt, maar ook nog veel te winnen. En daarbij zou ook best wat vaker stil gestaan mogen worden voor de mentale consquenties van gemiste, onjuiste of vertraagde diagnoses. Want niemand zou zich opgelucht moeten voelen wanneer je een diagnose krijgt van een ziekte waar je niet meer beter van wordt en die inhoudt je afscheid moet nemen van je ‘oude’ leven.
