Hartinfarcten kunnen ook een hormonale oorzaak hebben. En mede daardoor ook jonge vrouwen treffen.
Het verhaal van Iris bevestigt nog maar eens deze harde realiteit. Hart- en vaatziekten komen niet alleen bij oudere mensen voor! Steeds vaker treft het ook jonge vrouwen die nog midden in het leven staan en voor wie hun leven en dat van hun gezin van het ene op andere moment volledig verandert.
Deze jonge moeder kreeg een week na de bevalling van haar derde zoontje een hartinfarct. En kort daarna nog één. Een groot deel van haar kraamtijd lag ze op de hartbewaking in plaats van de roze wolk waar ze op zou moeten zijn.
Voor Hart in Shape vertelt ze haar emotionele verhaal en hoopt hier een boodschap en waarschuwing voor andere jonge vrouwen mee te geven. Wees er alert op dat, zoals in dit geval, hormonale veranderingen kunnen zorgen voor een hartinfarct. En vooral dat wanneer dit gebeurt, je de signalen die je lichaam geeft herkent.
Haar Verhaal
Mijn naam is Iris, ik ben een 38 jarige vrouw en sindskort hartpatiënt.
Ik beviel op 6 juni 2021 van onze derde zoon Camden. De kraamweek ging heerlijk, die zachte roze wolk en zonnestralen deden me goed! Ik genoot van onze eerste dagen als familie van vijf.
Op dag elf na de bevalling voelde ik s morgens een druk op mn borst en een harde aanhoudende steek onder mn schouderbladen op mijn rug. Bij het rechtop zitten merkte ik vrijwel direct dat het erger werd en ik geen adem kon halen. Ik was alleen thuis met drie kinderen. De oudste sliep op zolder die kon ik niet roepen, de middelste zat naast me op bed peppa big te kijken en de jongste had ik net de fles gegeven. Ik legde hem met m’n rechterarm terug in zn co-sleeper en pakte mn telefoon. Inmiddels was mijn linkerarm gevoelloos geworden dus ik wist meteen; foute boel! Ik belde 112 en vroeg om een ambulance. Aan de telefoon zei ik dat ik niet wist of het een borstontsteking was en zenuwen beknelde of dat het wat anders was maar ik wist ergens diep van binnen dat het mijn hart was. De symptomen waren vrij duidelijk, gelukkig maar, want daardoor heb ik aan de bel getrokken.
Ik bleek een hartinfarct door te maken. Ik die altijd gezond was, net bevallen, op die roze wolk zat.. bleek een hartinfarct te hebben. Het ging langs mij heen ze riepen van alles maar het was een vage waas alsof je met een vissenkom vol water op je kop zit en stemmen hoort maar ze niet kunt verstaan.
“11 dagen na de bevalling kreeg ik druk op mijn borst en steken onder mijn schouderbladen. Diep van binnen wist ik dat het mijn hart was. Ik had geluk dat mijn klachten vrij duidelijk waren. Gelukkig maar, want daardoor heb ik aan de bel getrokken en een ambulance gebeld”
Ik belandde op de O.K. met een catheterisatie waar de artsen tot de conclusie kwamen dat er een scheur in mijn kransslagader zat. Een scheur van 7 cm die er voor zorgde dat ik een hartinfarct doormaakte. Ze besloten om er verder niks aan te doen en met de juiste medicatie en rust het hart zichzelf te laten herstellen.
In shock en vol ongeloof werd ik naar de hartbewaking gereden. Daar zat mijn vriend. Beiden verslagen en vol met vragen zaten we urenlang in de kamer, verdrietig, moe, het niet begrijpen hoe kan dit nou? hoezo krijg ik na de kraamweek een hartinfarct?
De artsen kwamen het uitleggen. Zij noemde dit een SCAD (Spontaneous Coronary Artery Dissection) een hormonale veroorzaking waarschijnlijk door de zwangerschap en bevalling, dat de aderwand te slap is geworden net zoals de spieren in je lichaam doen aan het einde van een zwangerschap, zo worden ook de aderwanden slapper, deze is toen blijkbaar gescheurd.
Ik heb 5 dagen op de hartbewaking gelegen en mocht na 3 dagen mijn gezin zien. Mijn baby die net geboren was.. had ik moeten missen, iets waar ik nu nog steeds moeite mee heb. Je hebt toch een belangrijke periode niet meegekregen en hebt je baby die net uit je buik is gekomen niet kunnen aanraken, ruiken, vasthouden. Het gevoel van onmacht en verdriet overviel me steeds in deze periode in het ziekenhuis. En nog steeds wel met vlagen. Na vijf dagen mocht ik naar huis… waar ik helaas twee dagen later een tweede hartinfarct kreeg.
Weer met de ambulance mee, alle toeters en bellen, angst paniek. Round 2. GIngen we weer hoor!
Dit keer was de scheur in de kransslagader van 7 cm naar 12 cm gescheurd en moest er ingegrepen worden. Er zijn 3 stents geplaatst en dat heeft gelukkig geholpen. Het hart is stabiel. Met wat schade aan de hartpunt helaas. Maar de pompfunctie kan met ondersteuning van medicatie genoeg bloed/zuurstof rondpompen om het hart stabiel te houden.
Voor de rest van je leven aan de hartmedicatie, het is wat hoor! Ik moet me erbij neerleggen en leren leven met wat me/ons overkomen is. Ik ben er nog! dat is de beste uitkomst, ik kan het nog navertellen. Maar het heeft wel heel veel impact gehad en dat doet het nog steeds…
“Voor de rest van mijn leven aan de hartmedicatie. Ik moet mij daar bij neerleggen en leren leven met wat mij, ons als gezin, overkomen is. Ik ben er nog! En dat is de beste uitkomst. Maar het heeft wel veel impact gehad en dat heeft het nog steeds”
Het is nu zeven maanden geleden. Ik heb een kort revalidatie traject vanuit het ziekenhuis achter de rug en zit nog vol in mijn herstel.
Twee bloedtransfusies gehad en nog een laag HB. Mijn lichaam maakt zelf ineens geen rode bloedcellen meer aan, mn HB gaat niet omhoog (of niet snel genoeg) waardoor ik vreselijk moe ben. De energie die ik s morgens aan het begin van de dag heb zit op 40% denk ik en om 13.00 uur zit ik nog maar op 10%
dat schetst een beetje hoe het ervoor staat.
Met drie kinderen, beiden een eigen onderneming, een druk leven is het hebben van geen energie en herstellende zijn van iets dat niet helemaal beter lijkt te worden behoorlijk frustrerend. Je loopt continu tegen een muur op. Je voelt je overvraagd en bent gevangen in een lichaam dat niet doet wat jij wilt. Vroegah… ja vroegahh want het voelt alsof het al jaren geleden is dat ik ‘normaal’ functioneerde, toen was ik druk. Ik hield wel honderd ballen hoog en had volop energie. Nu wilt mijn hoofd van alles maar het lichaam kan het niet aan.
Daarbij komt dat we er allemaal onder lijden thuis. Mijn vriend heeft een half jaar niet kunnen werken omdat hij voor mij en de kids moest zorgen. Er was geen financieel vangnet van de overheid beschikbaar omdat wij beiden zzp’er zijn. Dit geeft behoorlijk wat stress, de stress die je als hartpatiënt niet mag hebben. handig he?
We hebben alle aanvragen gedaan voor hulp in de huishouding, thuiszorg, verlengde kraamhulp, noem het maar op. We kregen geen hulp. Niks.
Onze familie en vrienden hebben bij thuiskomst uit het ziekenhuis geholpen waar ze konden. Maar ook zij hebben een baan en een gezin, we merkten dat dit niet voldoende was om de dagen door te komen het was zwaar alleen en drie kids, waaronder een pasgeboren baby. Ik kon geen hele dagen in bed liggen ook al voelde ik soms dat het nodig was. Ik zat beneden en probeerde mn vriend te ontlasten. Dat schuldgevoel van niks kunnen was vreselijk! En nog steeds voel ik me soms schuldig over wat me is overkomen. De kinderen hebben mama nodig, een gezonde vrolijke energieke mama, niet deze uitgebluste moeder die steeds roept dat ze moe en overprikkeld is.
Onze vrienden zijn een doneeractie gestart om zorg voor ons in te kopen.
Het doel was om een jaar vooruit te kunnen. Er zijn al hele mooie donaties gedaan waardoor wij voor drie maanden hulp hebben kunnen inkopen. Dit nam een stukje last en stress bij ons weg en heeft voor rust in huis gezorgd.
De vooruitzichten zijn goed, ik ben positief, wij zijn positief. Ik kan oud worden met dit hart. Dat is het belangrijkste en het voornamelijkste doel, ik ga oud worden met dit hart! Voor minder doe ik het niet. Al is de weg er naar toe misschien eentje vol bobbels en tegenslagen, we komen er wel!
Het voelt alsof het ergste achter de rug is en ik weer licht zie aan het einde van de tunnel. Nu nog die energie terug krijgen. Ik trek er een jaar voor uit een realistisch doel denk ik.
Ik hoop met mijn verhaal vrouwen met hartproblemen een ‘hart’ onder de riem te steken, je bent niet alleen. We doen dit met z’n allen.
DoneeractieNaast de lichamelijk impact die al heftig genoeg is, geeft het leven met chronische ziekte vaak ook praktische problemen. Iris en haar man werken beide als ZZP-er en lopen daarom zowel inkomen als voorzieningen mis. Wil jij dit mooie jonge gezin financieel een hart onder de riem steken? Dat kan middels een donatie via deze knop:
Neem ook een kijkje op de website van Iris!
Op Instagram en haar prachtige website deelt Iris regelmatig haar mooie blogs! momlifewithirie
